Traktat Jabèsa poświęcony gościnności równie dobrze mógłby być książką poetycką. Składa się z sentencji, anegdot i przypowieści zgrupowanych w sześciu częściach wedle logiki snu, poematu, medytacji. Te medytacje dotyczą gościnności jako cnoty i jako relacji z innymi. Biorą pod skrupulatną uwagę jej różne wymiary: gdzie? kiedy? dlaczego? Relację gościnności i przestrzeni, teologię gościnności (czy Bóg jest gościnny, skoro wygnał ludzi z raju?), a wreszcie chyba najważniejsze: gościnność jako relację z samym sobą ‒ „Nie sprawdza się czasu na cudzym zegarku, tylko na swoim”…
Książki Jabèsa, choć zawikłane i niejasne, stymulują do myślenia jak połączenie traktatu filozoficznego z poezją. |
